Pod koniec wakacji pojawił się w Centrum młody, dość ekscentryczny na pierwszy rzut oka  człowiek i zapytał o możliwość przejścia szkolenia podstawowego w jak najszybszym terminie. Szykował się na wyprawę do Egiptu z przyjaciółmi, którzy podobnie jak i jego dziewczyna, już jakiś czas temu odkryli w nurkowaniu pasję. Nie było to jednak proste, bo nasze obozy były już i tak przepełnione, a czas pracy Grześka nie pozwalał na kilkudniowy wyjazd. Bez wielkiego namysłu zdecydował się na szkolenie indywidualne. Jak się później okazało, dobrze trafił bo niepoprawny z niego indywidualista 🙂 Zajęcia basenowe, podobnie jak teoria, odbywały się w tygodniu popołudniami,  a na nurkowania w pobliskim jeziorze Wuksniki jeździliśmy skoro świt, jeszcze przed wędkarzami :):). Na basenie Grzesiek czuł się tak,  jakby to robił od zawsze, na wodach otwartych jak wszyscy miał swoją „zmorę”, czekającą akurat na niego po przekroczeniu 12 metrów. Walczyliśmy razem z barierami i trudnościami szkoleniowym w towarzystwie innych osób, które podobnie jak my nie mogły spać wczesnym rankiem i chciały, przed pracą, zejść choć na chwilę pod wodę. Później był jeszcze wspólny wyjazd do naszej bazy, gdzie Grzesiek, dołączywszy się do grupy AOWD, doskonalił pływalność i śmiał się w twarz starym problemom. Pod koniec,  kiedy już wszytko stawało się zupełnie naturalne i przychodziło bez większego trudu, zastanawialiśmy się czy to godziny spędzone pod wodą, czy magiczne właściwości wody w jeziorze Dymno sprawiły, że tu nurkowanie wydało się prostsze. Spędziliśmy ze sobą trochę czasu, jak to na kursie VIP-owskim, a kiedy Grzechu stał przed ladą w centrum i ze spuszczoną głową odliczał (niemałą) sumę za szkolenie indywidualne,  powiedział cicho: „Ależ ty Kozak jesteś drogi…”, po czym podniósł głowę i uśmiechając się dodał ”ale za to naprawdę dobry!” To był wyjątkowy kurs, choć  każdy jest na swój sposób inny i w pewnym sensie niepowtarzalny; mimo niewielkiej liczby uczestników 😉 działo się na nim nieprzeciętnie dużo.